Bere ustez, “Europan ahaztu egiten dugu energiak lehiakorra izan behar duela, eskuragarria, familiek eta industriek ordain dezaketen prezioarekin. Iraunkortasunaren izenean energia-sistema garestia ezarri dugu, eta lehiakortasuna eta industria-enplegua galtzen ari gara energiaren prezio altuengatik”.
Imazek “iraunkortasun faltsua” salatu zuen, “energia prezio altuengatik Europatik kanporatzen dugun industria hori Txinara edo beste herrialde batzuetara doalako, non prozesuak ez diren hain eraginkorrak eta CO2 gehiago isurtzen duten, gehi produktu horiek Europara ekartzeak isurtzen duen CO2 guztia”. Adierazi zuenez, “hemen kontsumitzen ditugu, gure CO2 aztarna handitzen dugu, baina pozik gaude Europan isurketak murrizten ditugulako. Hipokrisia ariketa bat da. Gaur egun, Txinako altzairuaren eta zementuaren sektoreak soilik isurtzen du Europa osoak baino CO2 gehiago”.
Testuinguru horretan, “hausnarketen eta proposamenen dekalogo bat” egin zuen “iraunkortasuna eta emisioen murrizketa” bilatuz baina, aldi berean, “Europako industriaren hornidura-segurtasuna eta lehiakortasuna bermatzen dituen energia-politika bat berreskuratzeko”. Zerrendan dago, adibidez, “industria- eta energia-politikek nortasun eta asmo propioak” izan behar dituztela berriro Europako gobernuetan. “Ez dira klima-politiken mende egon behar”, eta, gainera, “geldiarazi egin behar da energia-teknologien debeku-grina hori”.
Halaber, “ekonomia gehiago elektrifikatu behar dela dioen mantrarekin amaitzearen alde” egin zuen, “azpiegituren erredundantzia saihestearen alde” edo “CO2ren prezioekin finantza-espekulazioan ez erortzearen alde”, ezta “aberatsentzako mugikortasunean” ere.
Imazek defendatu zuen “errekuntza-motorra soluzioaren parte” dela, eta ziur agertu zen 2035ean ez dela teknologia hori debekatuko. “Ez da horrela izango, izan ere, gobernu arduratsuek dagoeneko mahai gainean jarri dute erregai berriztagarriek, gasolinek eta diesel iraunkorrek beren bizi-zikloan elektrikoek baino CO2 gutxiago isurtzen dutela, Txinako metalen meatzaritzan egiten dituzten isurketa guztiak edo baterien fabrikazioan egiten den kontsumo handia kontuan hartuta”, azaldu zuenez.
Azkenik, “hiri-hondakinen balio-kate osoa, nekazaritzako, abeltzaintzako eta basogintzako azpiproduktuak energia ekoizteko erabiltzearen aldeko” apustua egin zuen, eta, zailtasunak zailtasun, enpresei “arriskatzera eta apustu egitera” deitu zien, Repsol eta Petronor horren adibide gisa jarrita.